

? قرارداد رهن
رهن عقدی است که به موجب آن شخصی (مدیون) مالی را برای وثیقه یا ضمانت به شخص دیگر (داین) میدهد.
به گروگذار اصطلاحاً راهن و به گرو گیرنده مرتهن و به مالی که گرو گذاشته میشود مال مرهونه یا رهنیه گفته میشود.
بنابراین هر زمان که شخص تمایل به گذاشتن وثیقه ویا ضمانت نزد دیگری داشته باشد بایستی قرارداد رهن فی ما بین آن ها منعقد گردد.
نکات عقد رهن:
۱- عقد رهن عقد تبعى است : بدین معنى که پیش از آن که عقد رهنی منعقد شود باید دینى وجود داشته باشد، تا براى تضمین آن، مالى به وثیقه داده شود. وثیقه دادن براى دین آینده در حقوق ایران امکان ندارد.
۲- عقد رهن عقد عینی است : مال وثیقه، باید به قبض مرتهن ( رهن گیرنده )، یا به تصرف کسى که بین طرفین معین مى گردد، داده شود، ولى استمرار قبض، شرط صحت معامله نیست.( فوت و حجر طرفین قبل از قبض عقد را باطل میکند)
۳- عقد رهن از طرف راهن ( رهن دهنده ) لازم است. بدین معنی که وی نمیتواند آن را یک طرفه برهم زند، اما از طرف مرتهن ( رهن گیرنده )، جایز میباشد و او علیالاصول میتواند آن را یک طرفه فسخ کند.
۴- مال مرهونه ( وثیقه ) میتواند در مقابل چند دین مورد رهن قرار گیرد و همچنین چند راهن میتوانند یک مال را نزد یک مرتهن گرو بگذارند.
۵- رهن دین و منفعت ( حق تالیف و حق اختراع و سرقفلی و …. ) باطل است.